Uzun süredir tanıyorum onları. Sofralarına oturdum, sohbetlerinde bulundum. Samimi bir saygı ve sevgi haricinde bir nâkıselerini görmedim. Haşim’in dediği gibi “Yarıyoldan ziyade yerden uzak / yarıyoldan ziyade mâha yakın” bir yerden görüp hissettiklerimi yazdım.

Onları yaklaşık yirmi seneden beri tanıyorum. Sofralarına oturdum, sohbetlerinde bulundum. Samimi bir saygı ve sevgi haricinde bir nâkıselerini görmedim. Haşim’in dediği gibi “Yarıyoldan ziyade yerden uzak / yarıyoldan ziyade mâha yakın” bir yerden görüp hissettiklerimi yazacağım.

Benzerini Türkiye çok gördü, ama onun kadar başarılı olanına rastlamadı. Fethullah Gülen’i seven, ona güvenen, onun yönlendirmesiyle hayır ve eğitim faaliyetlerine koşulan insanlar, artık Türkiye’de fiilî bir realite haline geldi. Bu realitenin kurum adı ve adresi yok; gönüllü, sivil bir karakter taşıyor ve o yüzden “cemaat” kelimesi, ihtiva ettiği derinliği gizleyen, hatta muğlaklaştıran, şüpheli bir kavram gibi muamele görüyor. İşin garip tarafı, “cemaat” çerçevesi içinde nitelendirilmesi gereken insanlar bu kaypak ve flu kavramı sahiplenmiyorlar fakat, “hizmet” dışında ‘cemaat’in yerine ikame olunacak tek kelimelik bir alternatif de gösteremiyorlar.