Başbakan Recep Tayyip Erdoğan AK Parti kurulduktan beş ay sonra 2002 yılı başında Genel Başkan sıfatıyla Washington’a gelmiş, basına açık ve kapalı toplantılara katılmıştı.

ABD’nin önde gelen Türkiye ve Ortadoğu uzmanlarıyla görüşmüştü. Ziyareti Zaman adına ben takip etmiştim. Arşive baktım, düşünce kuruluşu Stratejik ve Uluslararası Etütler Merkezi’ndeki (CSIS) konuşmasıyla ilgili 29 Ocak tarihli haberime şöyle başlık atmışım: “Erdoğan: Türk-Amerikan ittifakını güçlendireceğiz.”

Erdoğan’ın Kasım 2002 genel seçimleri öncesinde, ‘neo-conlar’ ve İsrail lobisi de dâhil Amerikalıların hoşuna giden makul ve reformcu bir vizyonla Washington’a arz-ı endam etmesi, karşıtlarınca “icazet” alma çabası olarak yorumlanmıştı. Bu tür yakışıksız ithamlara Zaman camiasından itibar eden olmadı. Erdoğan ve partisinin siyasetin meşru unsuru olan uluslararası açılımları tenkide tabi tutulmadı. Çoğumuzun gözünde Erdoğan, şiir okuduğu için hapse atılmış yiğit bir Anadolu ‘siyah’ıydı. Ülkeyi yönetmek en az ‘beyaz’lar kadar onun da hakkıydı.

Soru: Özellikle son senelerde, bazı devlet büyükleri ve onların aile fertleri hakkında tenkit, gıybet ve hatta iftira içeren haberlerin oldukça arttığını görüyoruz. Toplum nezdinde önemli bir konumda bulunan kimselerin onurlarını kıran, itibarlarını zedeleyen ve onları küçük düşüren yayınları nasıl değerlendiriyorsunuz?

Cevap: Düne kadar, “medya” denilince sadece radyo, televizyon, gazete ve mecmua akla geliyor; bu isim altında beraberce mütalaa edilen ve yaygınca kullanılan kitle iletişim araçları bu dörtlüden oluşuyordu.